Nie każda elewacja, wyglądająca jak murowana, wykonana jest z cegieł. Mniej kłopotliwe – bo lżejsze – a równie estetyczne i trwałe jak elewacja z cegieł jest wykończenie ścian płytkami elewacyjnymi licowymi lub klinkierowymi. Takie okładziny są cieńsze i lżejsze od obmurówki z cegły i pozwalają wyeliminować wszystkie dodatkowe akcesoria potrzebne do montażu elewacji ceglanej tzn. zawiesia, konsole kotwy itp.
Do niedawna na polskim rynku dominowały i nadal są jeszcze dostępne płytki ceramiczne tzw. „suchoprasowane” o grubości 8-10 mm, które mają jednak tą wadę, że ze względu na niewielką grubość wymagają pełnego spoinowania (spoina licowana jest z płaszczyzną elewacji), co sprawia, że elewacja jest pozbawiona trójwymiarowości – jest „płaska” i wygląda bardzo sztucznie. Od kilku lat dostępne są jednak płytki klinkierowe o grubości 13 mm oraz płytki licowe tzw. „ręcznie formowane” o grubościach nawet 23 mm, które pozwalają na nieznaczne, ale jednak cofnięcie spoiny względem lica płytki, w wyniku czego możliwe jest uzyskanie na elewacji efektu przestrzeni, analogicznego do tego jaki występuje w ścianach wykonanych z cegły.
Producenci płytek poszli w tym temacie jeszcze dalej – chcąc sprawić by nie było możliwe w sposób wizualny odróżnienie elewacji wykonanej z cegły i płytki wprowadzono płytki kątowe (narożne). Przy wykorzystaniu tych płytek na obiekcie nawet fachowiec nie jest w stanie jedynie patrząc na elewację ze 100% pewnością stwierdzić czy dana elewacja jest wykonana z płytki czy z cegły (kiedy nie było płytek kątowych wystarczył „rzut okna” na narożnik – jeśli widoczne było tam łączenie płytek była to informacja, że elewacja jest wykonana z płytki).
Inną grupą produktów elewacyjnych, która w czasie ostatnich 5 lat zyskała na popularności, są płytki licowe ręcznie formowane. Płytki te powstają poprzez mechaniczne ścięcie lica z cegły. Płytki te ze względu na nieregularny kształt oraz „ciepły wygląd” znajdują zastosowanie na zewnątrz, na elewacjach, elementach małej architektury, ale przede wszystkim we wnętrzach. Fakt, że płytki te posiadają nierówne krawędzie i wyglądają jak naturalny kamień sprawia, że nie wymagają one wykonywania przesadnie równych spoin a przypadkowo w trakcie użytkowania np. obite nie wymagają wymiany – tego typu wady są niezauważalne i można odnieść wrażenie, że dana płytka – nawet obita – po prostu „taka ma być”. Płytki te charakteryzują się jeszcze większą grubością (20-23 mm) co pozwala na uzyskanie na elewacji jeszcze większego „efektu głębi”. Także w przypadku tych wyrobów dostępne są płytki zarówno proste jak i kątowe.
Płytki klinkierowe i płytki licowe ręcznie formowane można stosować zarówno w nowobudowanych obiektach jak i w obiektach już istniejących, gdzie zależy nam na wykonaniu wytrzymałej, trwałej i estetycznej elewacji, a gdzie ze względu na brak odpowiedniego fundamentu (co się dość często zdarza) nie można oprzeć murowanej ściany osłonowej z cegły. Materiał ten można stosować w zestawieniu z każdym materiałem konstrukcyjnym oraz z izolacją zarówno ze styropianu jak i z wełny.
Okładzinę elewacyjną w postaci płytek klinkierowych klei się do powierzchni ścian za pomocą wysokoplastycznych klejów mrozoodpornych, a następnie spoinuje się ją zaprawą do spoinowania klinkieru. Płytka elewacyjna jest materiałem elewacyjnym, który poza tym, że świetnie imituje cegłę – zarówno jeśli chodzi o wygląd muru, jak i jego odporność na zabrudzenia (przez wiele lat nie wymaga żadnych nakładów finansowych związanych z odnawianiem i malowaniem, jak to ma miejsce w przypadku elewacji wykonanych z tynków). Aby elewacja z płytek cieszyła nas swoim pięknem przez długie lata, należy zadbać o właściwe przygotowanie podłoża oraz poprawne wykonanie elewacji.
– elewacje – płytka klejona na termoizolacji
– wnętrza – płytka na ścianie wewnątrz pomieszczenia
W każdej z tych sytuacji w nieco inny sposób przygotowujemy powierzchnię i stosujemy inne materiały.
Okładzinę z płytek klinkierowych można układać bezpośrednio zarówno na termoizolacji z wełny, jak i styropianu. W przypadku styropianu zaleca się stosować jego odmianę EPS 100 (stare oznaczenie FS 20) o podwyższonej wytrzymałości na ścinanie.
Podłoże, na którym układana jest termoizolacja obciążona dodatkową okładziną z płytek, musi być nośne. Styropian ze względu na swój duży opór dyfuzyjny nie przepuszcza pary wodnej, zatrzymując ją po wewnętrznej (ciepłej) stronie przegrody. W wyniku tego zakłócony jest przepływ pary wodnej (jak w przypadku każdej ściany ocieplonej styropianem), ponieważ dzieje się to zawsze w strefie dodatnich temperatur, nie wpływa to na trwałość okładziny z klinkieru. Para wodna zgromadzona we wnętrzu ściany konstrukcyjnej jest z powrotem oddawana do wnętrza pomieszczenia, gdzie jest usuwana za pomocą wentylacji.
Termoizolacje przyklejamy do powierzchni elementu murowego za pomocą zaprawy klejącej do mocowania płyt styropianowych. Należy zwrócić tu szczególną uwagę na efektywną powierzchnię klejenia, która powinna być większa niż 60% powierzchni płyty. Po wyschnięciu zaprawy klejowej, tj. po około 48 godzinach, przystępuje się do mocowania izolacji termicznej za pomocą łączników mechanicznych z metalowym trzpieniem stalowym, a w przypadku mocowania na podłożach słabych dodatkowo z poszerzoną strefą rozporową. Liczba łączników powinna być dobrana przez projektanta i nie powinna być mniejsza niż 4 szt./m2. Styropian po wykonanym łączeniu mechanicznym należy przeszlifować, a następnie na jego powierzchni zatopić w zaprawie klejowej do wykonywania warstwy zbrojonej siatkę z włókna szklanego. Po wyschnięciu warstwy zbrojącej (minimum 48 godzin) należy dokonać ponownego kołkowania z użyciem kołków z metalowym trzpieniem w liczbie nie mniejszej niż 4 szt./m2. Na tak przygotowanej i zazbrojonej powierzchni za pomocą pacy zębatej (zęby 10 x10 mm) na powierzchnię ściany i płytki nakładamy klej elastyczny mrozoodporny. Płytkę klinkierową przykładamy do powierzchni ściany oraz przesuwamy w płaszczyźnie ściany w miejsce docelowe, tak by spod powierzchni płytki usunąć powietrze. Po związaniu kleju całość spoinujemy zaprawą do spoinowania klinkieru.
W przypadku mocowania płytek na wełnie postępujemy analogicznie, jak w przypadku mocowania płytek na styropianie. W przypadku takiej termoizolacji zaleca się stosowanie wełny płytowej fasadowej. W technologii tej wykorzystuje się tu naturalną zdolność wełny do przepuszczania pary wodnej, która to po przejściu przez ścianę konstrukcyjną oraz warstwę wełny wydostaje się na zewnątrz przez spoiny między płytkami. Przepływ ten nie jest tak swobodny jak w przypadku technologii ściany trójwarstwowej z elewacją z cegły klinkierowej, ale jak pokazuje praktyka, jest wystarczający dla poprawnego funkcjonowania ściany (łączna powierzchnia spoin stanowi aż około 14% całej elewacji).
Niezależnie od wybranego materiału izolacyjnego nie należy kleić płytek na przypadkowych produktach (klejach, zaprawach). W takim przypadku poza odspojeniem płytek może dochodzić także do nawilgacania termoizolacji (wełny), a tym samym do obniżenia jej parametrów izolacyjnych.
Przy mocowaniu klinkierowych płytek elewacyjnych wewnątrz budynku postępujemy podobnie jak z płytkami ceramicznymi (np. łazienkowymi). Różnica występuje jedynie w sposobie spoinowania. Musimy zadbać o to, by ściana była czysta, sucha, pozbawiona warstw farby lub luźnego tynku. Jeśli nośność podłoża budzi nasze wątpliwości, należy go oczyścić, uzupełnić braki masą szpachlową oraz zagruntować w celu wzmocnienia oraz ujednolicenia chłonności podłoża. Jeżeli ściana jest w stanie surowym, to przed położeniem okładziny należy ją otynkować. Do mocowania płytek należy używać elastycznej zaprawy klejowej o tzw. minimalnym spływie. Minimalny (lub zerowy) spływ ułatwia wykonawcy pracę i sprawia, że przyłożona do ściany płytka nie będzie się obsuwała w czasie układania z elewacji. Zaprawę nakładamy pacą zębatą (zęby 10 x 10 mm) na ścianę oraz płytkę. Płytkę przykładamy do powierzchni ściany oraz przesuwamy w miejsce docelowe tak, by pod jej powierzchnią nie powstała pustka powietrzna. Między płytkami zachowujemy 8-12-milimetrowe odstępy, które po około 7 dniach (zależne od producenta kleju) wypełniamy zaprawą do spoinowania klinkieru.
Zaprawy tej nie wolno rozcierać po powierzchni płytek, tak jak ma to zwykle miejsce w czasie pracy z ceramiką łazienkową, ponieważ zabrudzona w ten sposób płytka będzie trudna lub wręcz niemożliwa do wyczyszczenia. Spoinujemy za pomocą tzw. kielni spoinówki oraz zaprawy o konsystencji mokrej ziemi.
Masz dodatkowe pytania? Napisz do nas
